Drutozlot 2022

I  ja tam byłam. Miód i wino piłam.
No może nie aż tak do końca. Ale najlepsze wino i miodzik to dla dziewiarki piękne włóczki.

Po kilkuletniej przerwie powrócił do nas najlepszy włóczkowy festiwal w Polsce czyli Drutozlot. A skoro powrócił to jak tutaj na niego się nie wybrać? 
Po kilku niewiadomych u mnie sprawa się ustabilizowała i bilety do Polski były kupione. Tak, bo może wiecie, a może nie wiecie. Ja jechałam na Drutozlot z samego Sztokholmu ze Szwecji. Przy okazji oczywiście odwiedziłam moich rodziców. Albo raczej było odwrotnie, przyjechałam do rodziców i odwiedziłam Drutozlot.

Jak było? W kilkanaście godzin po festiwalu, kiedy piszę te słowa wrażenia nadal są żywe. Nabyte przeze mnie włóczki leżą tuż obok i cieszą oczy. Chociaż szczerze powiem w pewnym momencie nie wiedziałam co kupić. Tyle piękności, niesamowicie trudny wybór, no i włóczek przecież mam zmagazynowanych - do końca mojego stupięćdziesięcioletniego życia. (Kto będzie żyć dłużej, żeby wyrobić swoje włóczki? Jestem bardzo ciekawa. No kto da więcej?)
Ale o moich nabytkach innym razem.

Przede wszystkim dziękuję bardzo wszystkim z Was, które podchodziły (bo panie oczywiście przeważały) do mnie, by mnie pozdrowić i zamienić kilka słów. Dziękuję za wszystkie piękne i ciepłe słowa i podziękowania. Podziękowania za moje nauki, za kursy, za tutoriale, za wzory. Dla nauczyciela to najlepsza nagroda i potwierdzenie, że to co robi jest potrzebne. Jeszcze raz bardzo dziękuję. 

Myślę, że udało mi się zamienić kilka słów z każdym, kto tylko odważył się do mnie podejść. Dziękuję. Było przez to bardzo intensywnie, ale jednocześnie wspaniale. 

Ale nie tylko rozmowami człowiek żyje. Drutozlot to piękne spotkania, ale także piękne włóczki.
Było wielobarwnie, puszyście, kolorowo i pięknie. 

A ponieważ obraz mówi więcej niż 1000 słów obejrzyj po prostu zdjęcia. 
Nie ma na nich twarzy, są tylko włóczki i udziergi.  Obejrzyj Drutozlot okiem mojego obiektywu.
Zapraszam.